But it is in lyrical measures of all kinds, especially light and tripping, that Hooft excels, and they are the best expression of his seldom passionate but Epicurean and often playful moods. He can use a stately iambic to express a luxurious melancholy, as in the delightful memories of early love, which Goethe might have written—
"'T gemoedt herwenscht verlooren vrolijckheden,
En wentelt in den schijn des tijts voorleden,
Wanneer 't de stappen siet die 't heeft getreden.
Hoor jck haer naem, of comt me Min mij tegen,
Het bloedt comt, uit mijn teen, nae 't hooft gestegen.
U hartje, Lief, en voelt het geen bewegen?"—
but more commonly a tripping trochaic, dactylic, or anapæstic measure is employed, as in the delightful pastoral—
"Vluchtige nymph waer heen soo snel?
Galathea wacht n wel,
Dat u vlechten
Niet en hechten,
Met haer opgesnoerde goudt
Onder de tacken van dit hout";
or—
"Amaril, had ick hair uit iiw tuitjen,
'K wed ick vleughelde' het goodtjen, het guitjen,
Dat met sijn brandt, met sijn boogh, met sijn flitsen,
Landt tegen landt over einde kan hitsen,
En beroofde den listighen stoocker,
Van sijn toorts, sijn geschut en sijn koocker";
or—
"Rosemont, hoordij speelen noch singen?
Siet den daegheraedt op koomen dringen";
