Strabo, xiv. p. 642. λέγεται δὲ Κάλχας ὁ
μάντις μετ᾿ Ἀμφιλόχου τοῦ Ἀμφιαράου κατὰ τὴν ἐκ
Τροίας ἐπάνοδον πεζῇ δεῦρο ἀφικέσθαι, περιτυχὼν
δ᾿ ἑαυτοῦ κρείττονι μάντει κατὰ τὴν Κλάρον
Μόψῳ τῷ Μαντοῦς τῆς Τειρεσίου θυγατρός, διὰ
λύπην ἀποθανεῖν. Ἡσίοδος μὲν οὖν οὕτω πως
διασκευάζει τὸν μῦθον· προτεῖναι γάρ τι τοιοῦτο
τῷ Μόψῳ τὸν Κάλχαντα·
Θαῦμά μ᾿ ἔχει κατὰ θυμόν, ἐρινεὸς ὅσσον ὀλύνθων
οὗτος ἔχει μικρός περ ἐών· εἴποις ἂν ἀριθμόν;
τὸν δὲ ἀποκρίνασθαι·
Μύριοί εἰσιν ἀριθμόν, ἀτὰρ μέτρον γε μέδιμνος·
εἷς δὲ περισσεύει, τὸν ἐπενθέμεν οὔ κε δύναιο.
Ὣς φάυο· καὶ σφιν ἀριθμὸς ἐτήτυμος εἴδετο μέτρου·
καὶ τότε δὴ Κάλχανθ᾿ ὕπνος θανάτοιο κάλυψεν.