Dei creaturæ sumus, ejus honori et glorias servire debebamus, ac ejus mandatis morem gerere. Nec prætendere excusationem, licet, quod facultas desit, et velut exhausti debitores solvendo non simus. Culpa enim nostra est et peccati nostri, quod nos vinctos tenet, ne quod bene aut veliinus agere aut possimus."—(P. 45.)
The second last sentence of this quotation is still to be found verbatim in the last edition; and as the idea conveyed by it is of frequent recurrence in the Institutes, and forms a fundamental principle in the Calvinistic system, it may be proper, for the purpose of comparison, to give the passage as Calvin finally left it:—
"Nee prætendere excusationem licet, quod facultas desit, et velut exhausti debitores, solvendo non simus. Non enim convenit, ut Dei gloriam metiamur ex nostra facultate: qualescunque enim simus, rnanet illi sui similis semper, amicus justitias, iniquitati infensus. Quicquid a nobis exigat, (quia non potest nisi rectum exigere,) ex naturæ obligatione obsequendi necessitas nos manet; quod autem non possumus, id vitii nostri est. A propria enim cupiditate, in qua peccatum regnat, si vincti tenemur, ne soluti simus in nostri Patris obsequium, non est cur necessitatem pro defensione causemur, cujus malum et intra nos est et nobis imputandura."—(Inst. Lib. II. c. viii. sec. 2.)
The consideration of The Fall and its consequences natur ally leads to that of The Remedy provided by Christ. On this subject the following passage may be quoted:—
"Hæc omnia nobis a Deo offeruntur ac dantur in Christo Domino nostro; nempe remissio peccatorum gratuita, pax et reconciliatio cum Deo, dona et gratise spiritus sancti; si certa fide ea amplectimur et accipimus, magna fiducia divinæ bonitate innixi, et velut incumbentes; nihilque hæsitantes,
