42 TERENTI PHORMIO.
Ge. Et quidem, ere, nos iam diidum hic te absentem
incusamus, qui abieris. An. Te ipsum quaerebam. Ge. Sed ea causa nihilo
magis defecimus. An. Loquere obsecro, quo nam in loco sunt res et
fortunae meae? Num quid patri subolet? Ge, Nil etiam. An. Ec- lo
quid spei porrost? Ge. Nescio.
An. Ah. 475 Ge. Nisi Phaedria haud cessauit pro te eniti. An. Nil
fecit noui. Ge. Tum Phormio itidem in hac re ut [in] ahis strenuom
hominem praebuit. An. Quid is fecit? Ge. Confutauit uerbis admodum
iratiim senem. An. Eu, Phormio. Ge. Ego quod potui porro. An.
Mi Geta, omnis uos amo. Ge. Sic habent principia sese ut dixi : adhuc tranquilla 15
res est, 480 Mansurusque patruom pater est, dum huc adueuiat.
An. Quid eum ? Ge. Vt aibat De eius consiHo sese uelle facere quod ad hanc
rem attinct. An. Quantum metu/st mihi, uidere huc saluom ntmc
patruom, Geta ! Nam per eius unam, ut audio, aut uiuam aut moriar
sententiam. Ge. Phaedria tibi adest. An. Vbi nam? Ge. Eccum 20
ab sua palaestra exit foras.
