Mente mox corroborata, desineus vanum metum,
"Quisquis es, tu parce," dixi, "negligentiæ meæ;
Me levis somnus tenebat, et guatis tam lenibus
Ictibus fores meas, ut irritum sonum excites,
Quem mea vix consequebar aure"—tunc pandi fores:— Illic nox erat;—nil amplius.
Ales iste luculenter eloquens me perculit,
Ipsa quamvis indicaret pæne nil responsio;
Namque nobis confitendum est nemini mortalium
Copiam datam videndi quadrupedem unquam aut alitem,
Qui super fores sederet sculptilem premeus Deam, Dictus nomine hoc, "Non amplius."
At sedens super decorum solus ales id caput,
Verba tanquam mente tota dixit haec tantummodo.
Deinde pressis mansit alis, postea nil proferens,
Donec ægre murrmirârim, "Cæteri me negligunt—
Deseret me eras volucris, spes ut ante destitit." Corvus tune refert, "Non amplius."
Has tenebras intuebar turn stupens metu diu,
Hæsitans, et meute fingens quodlibet miraculum;
At tacebat omne limen ferreo silentio,
Et, "Leonina!" inde nomen editum solum fuit;
Ipse dixeram hoc, et echo reddidit loquax idem;— Hæc vox edita est;—nil amplius.
