In cubiclum mox regressus, concitio præcordiis,
Admodum paulo acriorem rursus ictum exaudio.
"Quicquid est, certe fenestras concutit," dixi, meas;
"Eja, prodest experiri quid sit hoc mysterium—
Cor, parumper conquiesce, donec hoc percepero;— Flatus hie strepit;—nil amplius."
Tune repagulis remotis, huc et huc, en cursitans,
Et micans alis, verenda forma, corvus insilit.
Blandiens haud commoratus, quam cellerrime viam;
Fecit, et gravis, superbus, constitit super fores—
In caput divæ Minervæ collorans se sculptile Sedit, motus haud dein amplius.
Nonnihil deliniebat cor meum iste ales niger,
Fronte, ecu Catoniana, tetrica me contuens:
"Tu, licet sis capite lævi, tamen es acer, impiger.
Tam verendus," inquam, "et ater, noctis e plaga vagans—
Dic, amabo, qui vocaris nocte sub Plutonia? " Corvus rettulit, "Non amplius."
Me statim commovit apta, quam dedit, responsio:
"Ista," dixit, "sola vox est hinc spes, peculium,
Quam miser præcepit actus casibus crebis herus
Ingruentibus maligne, donec ingemisceret,
Hanc querelam, destitutus spes, redintegrans diu, Vocem lugubrem, 'Non amplius.'"
