Mox, nam adhuc deliniebat cor meum iste ales niger,
Culcitis stratum sedile colloco adversus fores;
Hac Cubans in sede molli mente cogito mea,
Multa fingens continenter, quid voluerit alitis
Tam sinistri, tam nigrantis, tam macri, tam tetrici, Ista rauca vox, "Non amplius."
Augmans hoc considebam, froferens vocis nihil
Ad volucrem, jam intruentem pupulis me flammeis;
Augurans hôc plus sedebam, segniter fulto meo
Capite culcita decora, luce lampadis lita,
Quam premet puella mollem, luce lampadis litam, Ilia, lux mea, ah! non amplius.
Visus aer thureis tunc fumigari odoribus,
Quos ferebant Dî prementis pede tapeta tinnulo.
"En miser," dixi, "minstrant—Dî tibi nunc exhibent
Otium multùm dolenti de Leonina tua!
Eja, nepenthes potitor, combibens oblivia!" Corvus rettulit, "Non amplius."
"Tu, sacer propheta," dix, "sis licet dæmon atrox!—
Tartarus seu te profundus, seu procella hue egerit,
Tu, peregrinans, et audax, hanc malam visens domum,
Quam colet ferox Erinnys—dic mihi, dic, obsecro,
Num levamen sit doloris, quern gero—dic, obsecro!" Corvus rettulit, "Non amplius."
