(747)
ipso, gratiam (inquit) meruissem. Hoc autem erimine tuum est me levare. Rogatus enim à Te sententiam, Ego datis ad Te literis, & quid censerem, paucis indicavi, & cur ita. Addebam scilicet (non quidem justam totius libri confutationem, neque enim id agebam; sed) pauca specimina eorum, quæ cursim legenti occurrebant vel parum sana, vel minus accurate dicta, Quo autem consilio Tu, cum partem horum in publicum emiseris {quo forte illatim mihi injuriam utcunque elueres) reliquum reticueris (quod in illius gratiam factum putaverim) Tu melius noveris. Quoniam vero & ille hoc expetit, per me licebit, ut tota Epistola, prout scripta fuerat, quæ & tuæ potestatis, (utpote ad Te scripta) facta est, simul prodeat, ut judicet Orbis literatus, num non justas habuerim ita censendi causas, ut ut stricturis brevibus infinuatas; atque resciscac ipse, poiiquam irum decoxerir, quam inibi & libere & candide egerim; lihere tecum, & cum illo, satis candide. Novas ego jam non adjungo, tum quod libcr ipse mihi nunc præ manibus non sit; tum, si esset, non nova hanc ob causam recenfione censerem indigere. Neque enim mihi tunc erat in animo ad vivum omnia resecare, necdum est. Id olim forte fier, fi necelle videbitur; quod non fore autumo quippe non tanti res est. Quod ad Problema spectat, quod non à me Freniclio, ut difficile, propositum innuit, atqie ab ipso solutum; rem secus atque est narrat. Patet utique, Scriptis editis, neque Freniclio `a me propositum fuisse, neque u defficile, Problema quod insinuat, aut etiam ut magni momenti; sed apud alium (cum Ego de Freniclio nihil inaudiveram) obiter infinuatum, tanquam Fermatiano simile; (Vid. Commercium Epistolicum pag. 35. lib. 4. & seqq.) Qxod autem Ego Problems meum depreciatum iveram, arripuit Freniclius, sponte sua, ut fatis elegans, & solutione sua dignum. Quæ quàm aliena sint ab iis, quæ hic narrat Du Laurens; ipse videas, non possum non rogare, ut imposterum velit ille in Historicis enarrandis fidelius agere, atque in tradendis Mathematicis accuratius.
Opprobria, reliquamque quam haber maledicendi copiam non attingo, quoniam hæc non aliud demonstrant magis, quam impotentem scribentis animum, & me minus, quam illum, feriunt. Tu interim, Vir Clarissime, vive & vale.
- Tuus, &c.
Oxonii, 2 Julii, 1668.
Although the Publisher wished very much, that he might not be necessitated to say any more of this subject, after he had (what he thought Justice required of him) made publick Doctor Wallis's Vindication of the Injury done him in the End of Monsieur Du Lauren's Book, here in debate; yet, since this Author in his printed Letter, mentioned in the Title to the precedent Animadversions, presseth hard to know the Reasons of the Doctors
